kafka’nın şapkası..

böcek büyüdüğünde

suyun, acılarını yansıtmadığını fark etti

heroic bir edayla başını eğip düşündü bunu biraz

kırık bir dal parçasının ve cinnetin çok ötesindeydi dünya

böcek, suyun böceğini hiç anlamadığını fark etti

( jim morisson’un böğürtüsü geliyordu

karnından: weating fort he sun…)

sözcüklerin ve uykunun dönemecinde unuttu bunu

sineklerin ve sivrisineklerin panayırında

anımsadı yeniden

nasıl ki büyümüştü böyle dört ayak üstünde

ve sırtında bilmediği bir heybe

ve insan kanından kendilerine rota çizenler tarihin neresinde duruyordu

böcek bunu soruyordu, sonra unuttu

( jim morisson’un böğürtüsü geliyordu

burun deliklerinden: people are strange…)

yalnızlığın ve yeşil barışçıların izini sürüyordu gün

böcek, yeşilin kendisini açmadığını düşündü

intiharın ve nihil sarhoşluğun gölgesiydi gün

böcek, bu konuda bir şey düşünmediğini düşündü

sonra toprak seramik’i falan düşündü

kökleri mezopotamya’ya uzanan unutkanlığını

sonra sıkılmış olsa gerek bundan da

özenle çıkardı heybesinden sevgili çocuk kellesini

gözlerine baktı onun: küre dönüyor, kaygı kana karışıyordu

böcek, çocuğun kaygısını hiç anlamadığını fark etti

( jim morisson’un böğürtüsü geliyordu

kıçından: this is the end my only friend… )

taylan asır